سیگمانامه

نوردیده چهارده ماهش شده و دارد راه می رود گاهی آنقدر آرام و بی صدا اطرافم جابه جا می شود که چندلحظه گمش می کنم، نمی دانم چه زمانی با پاهای کوچکش خواهد دوید...

هفته گذشته حضرت خیلی لطف بزرگی در نگهداری نوردیده به من کرد، چقدر حیف است که من نمی توانم زودتر بدی های اخلاقی ام را ترک کنم تا با رفتارم شکرگزار خوبی های او و خدایمان باشم. کاش یکی وسط ناراحتی هایی که مرا به گریه می اندازند به من بگوید ارزشش را ندارد.

کاش بزرگ شوم... کاش من هم در مسیر تو به راه بیفتم... بدوم تا پیش تو...